ZŁOTY KLUCZ

Piotruś ma Mamę, Tatę, Dom, Łopatę do Odśnieżania i Nieprzyjemnych Chłopców za sąsiadów. Można powiedzieć, że Piotruś jest zwykłym chłopcem, którego życie toczy się w sposób uporządkowany, przewidywalny i... trochę nudny. Ale Piotruś ma też ekscentrycznego Dziadka, który opowiada niezwykłe bajki, a gdy Dziadek opowiada jakąś historię zaczynają dziać się dziwne rzeczy... Zza muru słychać płacz Królewny, okrutnie potraktowanej przez los, za plecami wyrasta Zaczarowany Las, wśród korzeni drzew błyska Złota Gęś, przynosząca szczęście ludziom poczciwym. I gdy tak Dziadek opowiada, wszystko ulega przemianie, nie tylko Brzydka Żaba staje się Pięknym Królewiczem, ale nawet Mama, Tata i Nieprzyjemni Sąsiedzi stają się jacyś inni… Bo Baśń ma moc zmieniana świata, a Piotruś i Dziadek przekonują się o tym na własnej skórze.

Maćko Prusak i Marta Giergielewicz o spektaklu: „W przedmowie do wielkiego wydania BAŚNI DLA DZIECI I DLA DOMU z roku 1857 bracia Wilhelm i Jakub Grimm zawarli myśl, że to ludzie umierają baśniom, a nie one ludziom. Wszyscy mniej lub bardziej czujemy, że wraz z odejściem dzieciństwa, tracimy coś ważnego - umiejętność zaczarowywania świata, widzenia go jako pełnego cudów, bogatego w to, co nadprzyrodzone i fantastyczne. Dlatego uważamy, że wsłuchiwanie się w stare historie, zawarte w baśniach, nie powinno być zarezerwowane dla najmłodszych, ale powinno kusić także nas, ludzi dorosłych, z punktu widzenia dziecka - reprezentantów starożytności. Dzięki baśniom możemy towarzyszyć dzieciom w ich pierwszych wyprawach do świata, gdzie zaklęcia są skuteczne, zwierzęta mówią ludzkim głosem, a przechadzający się po lesie krasnoludek nie jest niczym nadzwyczajnym. Opowiadając baśnie dzieciom, dajemy im świat większy i bogatszy niż ten, o którym uczą się w szkole, my zaś odzyskujemy nasze dzieciństwo, jaskinię, w której można się schronić i odkryć raz jeszcze, że świat jest takim, jakim go stwarzamy. Jeśli chcemy, by nas zachwycał czyńmy go zachwycającym. Baśń, w której zaklęte jest dzieciństwo świata, pomoże nam w tym, wypełniając nasze poszarzałe od starości głowy złotym światłem. Ładnie powiedziane, czyż nie?”