Pierwszy w historii horror patriotyczny, opera grozy, narodowy seans spirytystyczny, muzeum polskiej martyrologii, w którym rodzinne portrety i pamiątki ożywają i straszą. Po jednej z wielu wojen w obronie ojczyzny, do domu powraca Zbigniew. Na miejscu czeka jego starszy brat Stefan – weteran i nauczyciel polskości. Oprócz niego są też Miecznik, jego córka – panna na wydaniu, Klucznik, Cześnikowa i stara służka. Ciężka brama chroni przed wtargnięciem wroga, wszystko jest tak, jak w prawdziwym polskim dworze. Z tą różnicą, że wszyscy tutaj są martwi.

Poza ariami i ansamblami Moniuszki aktorzy i aktorki nie wypowiadają ani jednego słowa, prowadząc widzów przez makabrycznie piękne muzeum polskich cierpień. Co dzisiaj straszy w „Strasznym dworze”? Czy społeczeństwo z zapisanym w genotypie doświadczeniem wojny jest w stanie wytworzyć mechanizmy obronne wobec dzisiejszych zagrożeń? Czego się tak bardzo boimy?
 

OSOBY TWÓRCZE

Reżyseria: Anna Obszańska
Dramaturgia: Maciej Podstawny 
Muzyka: Małgorzata Penkalla 
Scenografia: Jan Baszak 
Reżyseria światła: Jędrzej Jęcikowski 
Kostiumy: Mateusz Jagodziński 
Inspicjentka: Hanna Nowak 

OBSADA

Ewa Kolasińska - Pastuch Grześ
Beata Malczewska - Cześnikowa
Paulina Kondrak - Córka Miecznika
Krzysztof Globisz - Miecznik
Adam Nawojczyk - Klucznik
Łukasz Szczepanowski - Zbigniew
Błażej Peszek - Stefan
Ignacy Sokół, Stanisław Sokół, Karol Wilk – Dziecko

DODATKOWE INFORMACJE

Podczas spektaklu są używane:

• sztuczna krew i sztuczne, realistycznie wyglądające rany; 
• sztuczny dym.

Bodźce sensoryczne:

• migające światła;
• głośna muzyka, wysokie dźwięki i natężenie dźwięków takich jak krzyk/

Treści wrażliwe:

• Realistyczna wizualizacja ran i działań takich jak zrywanie skóry, symulowanie przyszywania obiektów do ciała.
• Dźwięki syreny alarmowej oraz przeładowywania broni.
• Sztuczna skóra jako element scenografii i scena spożywania mięsa.
• Scena rodzenia w trumnie.